De BoterBrigade in’t lang
Onze theatervoorstellingen zijn nooit gespeelde, nooit neergeschreven, nooit eerder geziene stukken. Wij bedenken alles op de avond zelf, ter plaatse, op basis van wat het publiek ons geeft, en wat we elkaar geven. We bedenken verhalen die ons doen lachen, ons ontroeren, ons doen nadenken. Elke voorstelling is uniek en zal nooit opnieuw getoond worden. Jij, en wij, zijn dus getuige van iets dat zich maar één keer zal afspelen in de geschiedenis van de mens. Een kort moment van plezier, waar we, met jou, volledig en vol vertrouwen in willen duiken. Dat is improvisatie.
(En improvisatie is, voor ons, nog veel meer. Lees hier verder.)
Hoe oud we ook worden, hoeveel geld we ook vergaren, hoeveel en wat voor ervaring we ook opdoen, hoe ‘succesvol’ we ons leven ook leiden, of, anderzijds, welke miserie we ook hebben meegemaakt of hoe ongelukkig we ons ook schijnen te voelen, en hoe ‘zeker’ en ‘bevlogen’ we ook zijn over onze ‘visies’ en onze ‘meningen’ en hoe ‘onwrikbaar’ in ons bewustzijn van de wereld. Diep vanbinnen, zullen we altijd kwetsbaar zijn. Maar toegeven zullen we het niet.
Altijd schuilt dat kleine meisje of die kleine jongen in ons. Nieuw op de wereld, onervaren, afhankelijk, fragiel, ja. Maar met een onbegrensd vermogen tot oprechte verwondering en onbevangen ontdekking. Met een liefde voor de wereld die niet oordeelt maar nieuwsgierig is, niet wantrouwt maar voelt, niet denkt maar voortdurend verandert. Een geest die niet angstig is, in een wereld die uit verbeelding bestaat.
Dat schuilt in ons. Vaak te diep verborgen. Maar het schuilt er.
Improvisatie, voor ons, is dat kwetsbare opnieuw, bewust, opzoeken. Het kind in ons bevrijden. Onze grenzenloze verbeelding weer in gang zetten, die we hadden toen rond het kampvuur of net voor het slapengaan verhalen werden verteld.
De kinderlijke verwondering in ons activeren, over hoe dingen eruit zien, hoe mensen met elkaar omgaan, hoe wij woorden maken met onze monden, hoe emoties door ons lijf vloeien. Weer begrijpen hoe alles mogelijk wordt van zodra je vertrouwen hebt. Hoe te voelen, in plaats van te denken.
En durven toegeven dat we niks weten, dat de gevolgen onbekend zijn. Dat de grond onzichtbaar is, en toch het ravijn in springen. Wij geloven dat dat de essentie is van mens zijn.
Juist. Improvisatie is mens zijn.
En dat is wat wij doen.
Wij gaan voor een publiek staan. Met niks. En wij voelen. Wij zijn. We aanvaarden dat we kwetsbare kinderen zijn. En dan, o, dan pas, zie je de wereld.
Dan wordt alles mogelijk.
Dan worden momenten van onbewaakte, onvoorbereide impulsen omgetoverd tot geïmproviseerde verhalen. Dan wordt dat uurtje spelen voor ons realiteit. En dan is niets belangrijker dan de ontdekking van het moment, waarin elk detail telt.
Wij zijn dan alles wat er is. En alles is dan van ons.
